Σβήσαν τα φώτα...

Ενθουσιασμός, όνειρα, ελπίδες
όλα, όλα με μια φωνή εδώ.
Είναι γιορτές θε και κείνα να χαρούν.
Περπατάμε μαζί, πιανόμαστε αγκαλιά και γελάμε.
Γυρνάμε... γυρνάμε και... δεν είστε όλοι ευπρόσδεκτοι
τα γλυκά δε φτάνουν για όλους
απογοητεύεστε και φεύγετε.
Με αφήνετε μόνο, μέσα στο κρύο σπίτι,
και ας καίει ώρες η σόμπα
και ας έχω χαθεί κάτω από τις κουβέρτες
και ας έχω πνίγει στον ιδρώτα
πρώτα με πνίξαν τα δάκρυα.
Πόσο κρυώνω, πόσο με πάγωσες.
Με πάγωσες όπως εκείνη τη φόρα
πόσο κρύα αισθανόμουν τη θάλασσα
με τι πόνο σου έλεγα.... ότι...

"...Ξέρεις όλοι θέλουμε τις βουτιές μας, αυτές που θα τις κάνουμε μόνοι μας, χωρίς να σκεφτούμε τον καρχαρία που μπορεί να βρίσκεται από κάτω…. Όμως ξέρω πώς να τον νικήσω, όχι πως απαραίτητα θα τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον θα προσπαθήσω, ίσως να είσαι κοντά και να με βοηθήσεις, ίσως και να μην είσαι, δε με πειράζει ότι κι αν συμβεί. "

Τώρα απλά σου ζητώ να μην είσαι
χάσου για μια στιγμή,
για μια στιγμή μονάχα...
άσε με να κολυμπήσω με τις ελπίδες
να παίξω με τον ενθουσιασμό
και να πραγματοποιήσω τα όνειρα.

Βάζεις πλώρη και εξαφανίζεσαι
εξαφανίζεσαι στου πόνου τα νέρα
το ταξίδι σου ένας μικρός θάνατος
σαν το όνειρο ενός παιδιού
που πνίγεται στο "μεγαλείο" σου
μεγαλείο που για χρόνια θα στέκει εκεί
εκεί μέχρι να δεις πως...
δεν ήταν παρά μόνο σκόνη,
στάχτη από τα δικά σου καμένα όνειρα.