Ποτέ...

Συννεφιά, μαυρίλα.

«Τρέχα να προλάβουμε, τρέχα σου λέω.»

«Τι να προλάβουμε αγάπη μου, πού πάμε;»

«Προχώρα, θα δεις!»

Να, το…. Εκεί δεσπόζει το αεροπλάνο, το άσπρο μέσα στην μαυρίλα του ουράνου, που είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει….

«Μα….»

«Δεν έχει μα, πάμε γρήγορα μέσα, να φύγουμε, μακριά, πολύ μακριά!»

«Μα τι λες;! Να πάμε που; Δε θέλω να φύγω…»

«Ούτε θέλεις να μείνεις….»

Πόσες φορές θέλουμε να φύγουμε και να μείνουμε εδώ που είμαστε, δε φεύγουμε πάντα με παρέα, δε φεύγουμε όταν πρέπει να φύγουμε, γυρνάμε συχνά και ας λέμε ότι δε θα επιστρέψουμε ποτέ. Γιατί τόσες φορές τρέχουμε σα να μας κυνηγάνε δολοφόνοι κι άλλες πάμε τόσο αργά σα να μη φεύγουμε;… πότε επιτέλους θα αποφασίσουμε….

Το αεροπλάνο απογειώθηκε… να τη αυτή πάνω στο αεροπλάνο, και αυτός…. Κάτω…. Η καταιγίδα φταίει άραγε, ή κλαίνε κι οι δυο;

«Μη κλαις αγάπη μου, …. Θα ξαναγυρίσω….», σιγοψιθύρησαν σαν να μιλούσε ένας σα να ήταν συννενοημένοι. Στεναχώρηθηκαν στα αλήθεια ή προσπαθούσαν να μη στεναχωρήσει ο ένας τον άλλο;

Φεύγεις και αφήνεις πίσω σου αυτά που αγαπάς, ή μήπως αυτά που μισείς;

Μήπως είσαι ακόμη εκεί…. Το αεροπλάνο δε κινείται… κι όμως η κοπέλα τον χάνει, τον βλέπει να απομακρύνεται σα νικητής… Νικητής…..;;;;!!! Μα πώς, ποιος θα μπορούσε να χαρεί…; «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!», φώναξε μα που να ακουστεί μέσα από το αεροπλάνο… βουυυ… τώρα είχε αλήθεια απογειωθεί. Πώς αισθανόταν η γυναίκα αυτή… τον έχασε… ή μήπως δεν τον είχε ποτέ; Μα την αγαπούσε, της το είχε πει άλλωστε, θυμόταν ξεκάθαρα τα λόγια του μέσα στη θολούρα του μυαλού της… μέσα στην ομίχλη που περιτριγύριζε το αεροπλάνο… Μέσα στην ομίχλη κατάφερε στο βάθος να διακρίνει τη φιγούρα του που απομακρυνόταν γοργά και ασυναίσθητα φώναξε… Σε λατρεύω…. Μ’ακους… μη φεύγεις…

«Αγάπη μου, μωρό μου, ξύπνα καλή μου, όνειρο ήταν πάει τελειωσε! Εδώ είμαι, θα είμαι για πάντα.»

Εφιάλτης ήταν! Ξύπνησες, πάει τελείωσε!

Τελείωσε...;; δεν έφυγε, είναι ακόμη εδώ το νιώθω, μήπως σήμαινε κάτι;

Για πάντα…