Ειρωνεία

Ήταν πολύ

το φως των αστεριών.

Ήταν λίγη

η ψυχή των ηρώων.

Τρόμαξες και χάθηκες

σε δυο σταγόνες βροχής.

Τρόμαξα απ' τη μοναξιά

τη μοναξιά που πήρες μαζί σου.

Μαζί στο ίδιο σκοινί

να κρατάμε της ζωής τα ινία

να πονάμε για στιγμές

και να χαμογελάμε για όνειρα.

Ω τι ειρωνεία!

Να σε θέλω τόσο

κι εσύ να φεύγεις.

Ή μήπως εγώ;

Ω τι ειρωνεία!

Να με θέλεις τόσο

κι εγώ να φεύγω.

Ή μήπως εσύ;

Ας φύγουμε λοιπόν

ο πόνος είναι πολύς

και η αναζήτηση ψυχής

θα βρει το δρόμο της σιωπής.

Σιωπή.

Μόνο αυτό να μένει.

Η σωτηρία σου.

Ο θάνατός μου.

Συνέχισε να ζεις.

Θα προσπαθήσω να αναστηθώ.

Και εκείνος θα είναι εκεί.

Για μένα.

Πάντα ήταν.

Θα είναι η λύτρωση,

η λύτρωση που αναζητώ,

ο έρωτας που καρτερώ.

Αέρας..

Λίγο, πολύ..

Όχι πια. Τα πάντα. Επιστροφή.

Χριστούγεννα.. Μελαγχολικά, χαρούμενα, μοναχικά, παρειστικα..

Από όλα. Και εκεί που χθες περπατούσες στο κρύο και μελαγχολικά σκεφτόσουν τα δυο αυτά περιέργα χρόνια.. που είχαν τα πάντα, αλλά και τίποτα.. έρχεται εκείνος ο παππούλης πάλι.

Σου δίνει το χέρι του και χαμογελάς, ασυναίσθητα, χαζά. Και είναι τόσο όμορφα τα φωτάκια στους δρόμους, τα στολισμένα σπίτια, η βροχή και το χιόνι. Σου σιγοτραγουδά και λες μπορώ να τον ακούω για πάντα, αυτή η ηρεμία, η γαλήνη... Πόσος καιρός!

Περπατάμε μαζί σε εκείνο το δρόμο με τα δέντρα και τη χαλασμένη πόρτα πίσω μας, δίπλα μας και μια σκιά, αδυνατεί να μας ακολουθήσει, αρχίζω και περπατάω πιο αργά, προσπαθώ να τη βοηθήσω να μας φτάσει..

- Γιατί σταματάς;

- ...

- Δε θα τη χάσεις, συνέχισε. Πάντα θα είναι εκεί. Γλυκόπικρη αναμνήση. Ασ'την απλά να σε ακολουθεί, ασ' την να οδηγεί μονάχα στα μονοπάτια που ξέρει.

Επιτάχυνση. Σταθερό βήμα. Κάποιες στιγμες φυσάει και η μουσική παρασύρεται, όμως ο παππούλης πάλι εκεί με κατευθύνει κοντά της και ο άνεμος ταξιδεύει τόσο ομαλά, σα να σε οδηγεί στον προορισμό σου, στην ενδιάμεση στάση σου.

Αγκαλιά και ταξίδι...